درود مدتهاست دارم عشق پروردگار به مخلوقاتش رو لمس می کنم.

مهربانی بی نظیر که بی همتاست.

روز اولی که معارفه اومدم، نگاهم به کائنات چی بود و الان چیه؟
از یه فرد قلیون به دست که با بی تفاوتی میگه: به من چه، هر غلطی خواستن بکنن، بکنن.
رسیدم به موجودی که آغوشش بهم بازه و با لبخند همیشگیش، میگه: " پیام، نگران هیچی نباش تا وقتی من هستم "

مگه میشه این تغییر اتفاقی بوده باشه؟
مگه میشه همین جوری، یکی پس گردنم زده باشه و شانسی وارد این مسیر شده باشم؟

آخه پیامی که من می شناختم، با اون همه حقانیت و توقع و غر و قضاوتش، امکان نداشت روزی با تمام جانش، بایسته برای رشد و شکوفایی همنوعانش...

اعلام میکنم به کائنات، من قیام کردم به رشد و شکوفایی خودم و همنوعانم.
حمایتم کنین تا از این دهش، نیرو بگیرم و هر لحظه قدرتمندانه در این مسیر پیش بروم ߘ갟芰