سلام
یکی از روزهای زمستان سال 89 بود که انتخاب کردم به عنوان یاور، به صورت داوطلبانه در برگزاری سمینارها، موسسه را حمایت کنم.
او روزها آدمی نسبتاً غلیظ و جدی بودم و زیاد اخم میکردم. احساساتم را کمتر بروز میدادم و کمتر کسی متوجه حال و احوالم و اینکه چی داره بهم میگذره میشد.
دوستانم بسیار محدود بودند و ارتباط برقرار کردن و صحبت کردن با آدمهایی که نمیشناختمشون برام خیلی سخت بود.
تصمیم گیری برام مشکل بود، انتخاب نمی کردم و مدام در حال تجریه و تحلیل ذهنی بودم که برم یا نرم ؟ بخرم یا نخرم ؟ و... یادمه یه دوربین میخواستم بخرم ، حدود یک ماه طول کشید!
خیلی جاها خودمو مقصر میکردم، مخصوصا سرکارم، تا رئیسم یه چیزی بهم میگفت خودم را مقصر میکردم و احساس پشیمانی داشتم.
یاوری این دستاورد را برام داشت که یهمن سرزنده تر ، شاداب تر و سبک تری بشم. یاوری بهم کمک کرد تا احساساتم را ابراز کنم ، مثل هیجان ، اشک شوق ، غم و جسارت اینکه به دیگران بگم چقدر دوستشتون دارم و برام عزیز هستن.
الان من یه بهمن مقندر هستم ، سریعتر از گذشته انتخاب میکنم و از نتیجه انتخاب هام راضی هستم. توی کارم پیشرفت کردم و مدیر یکی از بخش ها شدم در کنار همه اینها چند تا کار دیگه را هم دارم مدیریت میکنم و اعتبارم و اطمینان دیگران بهم بیشتر شده. هر روز سرزنده تر از دیروزم!